آنان در شکاف گورهایشان جسم بیجانی شدند که دیگر رشدی ندارند و گمگشته ای که هرگز پیدا نمی شود.
آنان همسایگانی هستند که با یکدیگر انس ندارند و دوستانی هستند که به زیارت یکدیگر نمی روند.
با آنکه باهمند تنها به سر می برند و با آنکه دوستان یکدیگرند از هم دورند نه برای شب روزی می شناسند و نه برای روز شبی
خطرهای آن خانه را دشوارتر از آنچه می ترسیدند یافتند.
آگر آن مردگان پس از مرگ سخن می گفتند، از وصف آنچه مشاهده کردند و دیدند درمانده می شدند.
.
.
خطبه 221
نهج البلاغه
.
.