(به هنگام تلاوت آيه 37 سوره نور، «و صبح و شام در آن خانه ها تسبيح مى گويند، مردانى كه نه تجارت و نه معامله اى آنها را از ياد خدا و بر پا داشتن ياد خدا غافل نمى كند»، فرمود).
خداشناسی
همانا خداى سبحان و بزرگ، ياد خود را روشنى بخش دل ها قرار داد،
تا گوش پس از ناشنوايى بشنود،
و چشم پس از كم نورى بنگرد،
و انسان پس از دشمنى رام گردد.
خداوند كه نعمت هاى او گران قدر است،
در دوران هاى مختلف روزگار،
و در دوران جدايى از رسالت
«تا آمدن پيامبرى پس از پيامبرى ديگر» بندگانى داشته كه با آنان در گوش جانشان زمزمه مى كرد،
و در درون عقلشان با آنان سخن مى گفت.
آنان چراغ هدايت را با نور بيدارى در گوش ها و ديده ها و دل ها بر مى افروختند،
روزهاى خدايى را به ياد مى آورند
و مردم را از جلال و بزرگى خدا مى ترساندند.
آنان نشانه هاى روشن خدا در بيابان هايند،
آن را كه راه ميانه در پيش گرفت مى ستودند،
و به رستگارى بشارت مى دادند،
و روش آن را كه به جانب چپ يا راست كشانده مى شد، زشت مى شمردند،
و از نابودى هشدار مى دادند،
همچنان چراغ تاريكى ها، و راهنماى پرتگاه ها بودند.
خصوصیات اهل تقوی
همانا مردمى هستند كه ذكر خدا را به جاى دنيا برگزيدند،
كه هيچ تجارتى يا خريد و فروشى، آنها را از ياد خدا باز نمى دارد.
با ياد خدا روزگار مى گذرانند،
و غافلان را با هشدارهاى خود، از كيفرهاى الهى مى ترسانند
به عدالت فرمان مى دهند،
و خود عدالت گسترند،
از بدى ها نهى مى كنند
و خود از آنها پرهيز دارند.
با اينكه در دنيا زندگى مى كنند گويا آن را رها كرده به آخرت پيوسته اند،
سراى ديگر را مشاهده كرده، گويا از مسائل پنهان برزخيان و مدت طولانى اقامتشان آگاهى دارند،
و گويا قيامت وعده هاى خود را براى آنان تحقّق بخشيده است.
آنان پرده ها را براى مردم دنيا برداشته اند،
مى بينند آنچه را كه مردم نمى نگرند،
و مى شنوند آنچه را كه مردم نمى شنوند.
اگر اهل ذكر را در انديشه خود آورى
و مقامات ستوده آنان و مجالس آشكارشان را بنگرى،
مى بينى كه آنان نامه هاى اعمال خود را گشوده، و براى حسابرسى آماده اند،
كه همه را جبران كنند،
و در انديشه اند، در كدام يك از اعمال كوچك و بزرگى كه به آنان فرمان داده شده، كوتاهى كرده اند،
يا چه اعمالى كه از آن نهى شده بودند مرتكب گرديده اند.
بار سنگين گناهان خويش را بر دوش نهاده، و در برداشتن آن ناتوان شدند،
گريه در گلويشان شكسته،
و با ناله و فرياد مى گريند
و با يكديگر گفتگو دارند،
در پيشگاه پروردگار خويش به پشيمانى اعتراف دارند.
آنان نشانه هاى هدايت، و چراغ هاى روشنگر تاريكى ها مى باشند،
فرشتگان آنان را در ميان گرفته،
و آرامش بر آنها مى بارند،
درهاى آسمان به رويشان گشوده،
و مقام ارزشمندى براى آنان آماده كرده اند،
مقامى كه خداوند با نظر رحمت به آن مى نگرد،
و از تلاش آنها خشنود، و منزلت آنها را مى ستايد،
دست به دعا برداشته، و آمرزش الهى مى طلبند.
در گرو نيازمندى فضل خدا، و اسيران بزرگى اويند،
غم و اندوه طولانى دل هايشان را مجروح،
و گريه هاى پياپى چشم هايشان را آزرده است.
دست آنان به طرف تمام درهاى اميدوارى خدا دراز است،
از كسى درخواست مى كنند كه بخشش او را كاستى، و درخواست كنندگان او را نوميدى نيست.
پس اكنون به خاطر خودت، حساب خويش را بررسى كن زيرا ديگران حسابرسى غير از تو دارند.
.
خطبه 222
نهج البلاغه
.
موسسه اهل البیت
