نهی از غیبت کردن

شايسته است، آنان كه مرتكب گناه نشده اند و از معصيت در امان مانده اند، به گناهكاران و عاصيان رحمت آورند.

و همواره به درگاه خداوندى سپاس گزارند

تا سپاس خداوندى، آنان را از عيبجويى گناهكاران باز دارد.

پس چگونه است حال غيبت كننده اى كه زبان به غيبت برادر خود مى گشايد

و او را به سبب گرفتار شدنش در چنگ گناه سرزنش مى كند.

آيا به ياد ندارد كه خداوند گناهان او را مستور داشته،

آن هم گناهانى، كه از گناهان كسى كه زبان به غيبتش گشاده، بسى بزرگتر بوده است.

و چگونه او را به گناهى نكوهش مى كند كه خود نيز همانند آن را مرتكب مى شود.

و اگر آن گناه را، عينا، مرتكب نشده، خداوند را در مواردى كه از آن گناه عظيمتر بوده است، نافرمانى كرده است.

به خدا سوگند!

اگر گناه بزرگى مرتكب نشده ولى نافرمانى كوچكى از او سر زده است،

جرأت او در عيبجويى و غيبت مردمان گناهى بزرگتر است.

اى بنده خدا!

به عيبجويى گناهكار مشتاب، شايد خداوند او را آمرزيده باشد

و از خردك گناهى هم كه كرده اى، ايمن منشين، بسا كه تو را بدان عذاب كنند.

هر كس از شما كه به عيب ديگرى آگاه است، بايد از عيبجويى باز ايستد

 زيرا مى داند كه خود را نيز چنان عيبى هست.

بايد به سبب عيبى كه ديگران بدان مبتلا هستند و او از آن در امان مانده است، خدا را شكر گويد

و اين شكرگزارى او را از نكوهش ديگران به خود مشغول دارد.

.

خطبه 140

نهج البلاغه

.

موسسه اهل  البیت