باب حسد

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: فقر نزدیک به کفر است و حسد نزدیک است که بر قدر غلبه کند.
مرحوم مجلسی برای جمله اول سه قول از خود و غزالی و راوندی نقل می کند: مقصود از فقر نیازمندی و احتیاج به مردم و عدم اعتماد و توجه به خالق است. چنین فقیری به خدا نسبت بی عدالتی دهد و با مرتکب دزددی و خیانت و کمک بظلمه و راهزنی و آدمکشی گردد و این اعمال نزدیک به کفر است.
و اما برای جمله دوم پنج معنی ذکر می کند:
1• از راوندی؛ گاهی حسد انسان را وادار می کند که محسود را بکشد و مالش را تلف کند و زندگی اش را از میان ببرد. پس گویا چنین شخصی کوشش می کند که بر مقدرات خدا غلبه کند.
2• گاهی حسد سبب زیادی نعمت محسود می شود و بر مقدرات اوغلبه می کند
۳• حسد موجب تغییر نعمت حاسد می شود و خیراتی که برای او مقدر شده به سبب حسدش زائل می گردد.
۴• گناه حسد نزدیک است که از اعتقاد به قدر زیادتر شود با وجود سختی عذابی که قدریه دارند.
۵• اشاره تاثیر چشم زخم دارد زیرا حسد سبب چشم زدن می شود. چنانکه جماعتی از مفسرین آیه شریفه “و من شر حاسد اذا حسد” را به چشم زدن تفسیر کرده اند و نیز عامه از پیغمبر صلی الله علیه و آله و خاصه از امام صادق علیه السلام روایت کرده اند که: اگر چیزی بر قدر پیشی گیرد چشم زدن است.
و مرحون طبرسی راجع به آیه شریفه “لا تدخلوا من باب واحد” گفته است که چون حضرت یعقوب علیه السلام ترسید که پسرانش را چشم زنند به آنها گفت: همگی از یک در وارد نشوید.

امام صادق علیه السلام فرمود: آفت دین حسد خودبینی و بالیدن است.

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: خدای عز و جل به موسی بن عمران علیه السلام فرمود: ای پسر عمران! بر آنچه از فضل خود به مردم داده ام حسد مبر و چشمت را دنبال آن دراز مکن و دلت را پی آن مبر زیرا حسد برنده از نعمت من ناراحت است و از تقسیمی که میان بندگانم کرده ام جلوگیر است و کسی که چنین باشد من از او نیستم و او از من نیست.

امام صادق علیه السلام فرمود: مومن غبطه برد و حسد نبرد ولی منافق حسد برد و غبطه نبرد.