(يكى از ياران امام، نوف بكّالى نقل كرد كه امام در سال 40 هجرى در اواخر زندگى خود در شهر كوفه بر روى سنگى كه جعدة بن هبيره مخزومى آماده كرد ايستاد، در حالى كه پيراهنى خشن از پشم بر تن، و شمشيرى با ليف خرما بر گردن، و كفشى از ليف خرما در پا، و بر پيشانى او پينه از كثرت سجود آشكار بود فرمود):
وصف خداوند متعال
ستايش خداوندى را سزاست كه سر انجام خلقت، و پايان كارها به او باز مى گردد.
خدا را بر احسان بزرگش، و برهان آشكار، و فراوانى فضل و آنچه بدان بر ما منّت نهاده است مى ستاييم،
ستايشى كه حق او را اداء كند،
و شكر شايسته او را به جا آورد،
به ثواب الهى ما را نزديك گرداند
و موجب فراوانى نيكى و احسان او گردد.
از خدا يارى مى طلبيم،
يارى خواستن كسى كه به فضل او اميدوار،
و به بخشش او آرزومند،
و به دفع زيانش مطمئن،
و به قدرت او معترف،
و به گفتار و كردار پروردگار اعتقاد دارد.
به او ايمان مى آوريم،
ايمان كسى كه با يقين به او اميدوار،
و با اعتقاد خالص به او توجّه دارد،
و با ايمانى پاك در برابرش كرنش مى كند،
و با اخلاص به يگانگى او اعتقاد دارد،
و با ستايش فراوان خدا را بزرگ مى شمارد،
و با رغبت و تلاش به او پناهنده مى شود.
راههاى خداشناسى
خدا از كسى متولّد نشد تا در عزّت و توانايى داراى شريك باشد،
فرزندى ندارد تا وارث او باشد،
وقت و زمان از او پيشى نگرفت،
و زيادى و نقصان در او راه ندارد.
خدا با نشانه هاى تدبير استوار، و خواسته هاى حكيمانه در خلق نظام احسن، در برابر غفلت ها، آشكارا جلوه كرده است.
از نشانه هاى آفرينش او، خلقت آسمان هاى پا بر جا بدون ستون و تكيه گاه است.
آسمانها را به اطاعت خويش دعوت و آنها بدون درنگ اجابت كردند،
اگر اقرار آسمان ها به پروردگارى او، و اعترافشان در اطاعت و فرمانبردارى از او نبود،
هرگز آسمان ها را محل عرش خويش و جايگاه فرشتگان، و بالا رفتن سخنان پاك و اعمال نيك و صالح بندگانش قرار نمى داد.
ستارگان را نشانه هاى هدايتگر بيابان ماندگان سرگردان قرار داد تا به وسيله آنها راهنمايى شوند،
ستارگانى كه پرده هاى تاريك شب مانع نور افشانى آنها نمى گردد،
و نمى تواند از نور افشانى و تلألؤ ماه در دل آسمان جلوگيرى كند.
پس پاك است خدايى كه پوشيده نيست بر او سياهى تيره و تار بر روى ناهموارى هاى زمين،
و قلّه هاى كوتاه و بلند كوه ها،
و نه غرّش رعد در كرانه آسمان،
و نه درخشش برق در لابلاى ابرها،
و نه وزش بادهاى تند و طوفان،
و نه ريزش برگ ها بر اثر بارش باران،
و نه محل سقوط قطرات باران، و نه مسير كشيده شدن دانه ها به وسيله مورچگان،
و نه غذاهاى كوچك ناديدنى پشّه ها،
و نه آنچه كه در شكم حيوانات مادّه در حال رشد است (خدا به همه آنها آگاه است).
حمد و سپاس خداوندى را سزاست كه همواره وجود داشت،
پيش از آن كه كرسى يا عرش، آسمان يا زمين، جن يا انس، پديد آيند.
خداوندى كه ذات او را فكرها و عقل هاى ژرف انديش نتوانند بشناسند،
و با نيروى انديشه اندازه اى براى او نتوانند تصوّر كنند.
هيچ سؤال كننده اى او را به خود مشغول نسازد،
و فراوانى عطا و بخشش از دارايى او نكاهد،
براى ديدن به چشم مادّى نياز ندارد،
و در مكانى محدود نمى شود.
همسر و همتايى ندارد،
و با تمرين و تجربه نمى آفريند،
و با حواس درك نشود،
و با مردم مقايسه نگردد،
خدايى كه بدون اعضاء و جوارح و زبان و كام با حضرت موسى عليه السّلام سخن گفت
و آيات بزرگش را به او شناساند.
اى كسى كه براى توصيف كردن پروردگارت به زحمت افتاده اى،
اگر راست مى گويى جبرئيل و ميكاييل و لشكرهاى فرشتگان مقرّب را وصف كن،
كه در بارگاه قدس الهى سر فرود آورده اند،
و عقل هايشان در درك خدا، سرگردان و درمانده است،
تو چيزى را مى توانى با صفات آن درك كنى كه داراى شكل و اعضاى و جوارح و داراى عمر محدود و أجل معيّن باشد.
پس جز اللّه خدايى نيست
كه هر تاريكى را به نور خود روشن كرد،
و هر چه را كه جز به نور او روشن بود به تاريكى كشاند.
سفارش به تقوا و یاد مرگ
اى بندگان خدا!
شما را به پرهيزكارى و ترس از خدايى سفارش مى كنم كه بر شما جامه ها پوشانيد،
و وسائل زندگى شما را فراهم كرد.
اگر راهى براى زندگى جاودانه وجود مى داشت،
يا از مرگ گريزى بود،
حتما سليمان بن داوود عليه السّلام چنين مى كرد،
او كه خداوند حكومت بر جنّ و انس را همراه با نبوّت و مقام بلند قرب و منزلت، در اختيارش قرار داد.
امّا آنگاه كه پيمانه عمرش لبريز و روزى او تمام شد،
تيرهاى مرگ از كمان هاى نيستى بر او باريدن گرفت،
و خانه و ديار از او خالى گشت،
خانه هاى او بى صاحب ماند،
و ديگران آنها را به ارث بردند.
مردم براى شما در تاريخ گذشته درس هاى عبرت فراوان وجود دارد
كجايند عمالقه و فرزندانشان (پادشاهان عرب در يمن و حجاز)؟
كجايند فرعون ها و فرزندانشان؟
كجايند مردم شهر رس (درخت پرستانى كه طولانى حكومت كردند) آنها كه پيامبران خدا را كشتند، و چراغ نورانى سنّت آنها را خاموش كردند، و راه و رسم ستمگران و جبّاران را زنده ساختند؟
كجايند آنها كه با لشكرهاى انبوه حركت كردند و هزاران تن را شكست دادند، سپاهيان فراوانى گرد آوردند، و شهرها ساختند؟
وصف حضرت مهدى (عجّل الله تعالى فرجه الشريف)
زره دانش بر تن دارد،
و با تمامى آداب، و با توجّه و معرفت كامل آن را فرا گرفته است،
حكمت گمشده اوست
كه همواره در جستجوى آن مى باشد،
و نياز اوست كه در به دست آوردنش مى پرسد.
در آن هنگام كه اسلام غروب مى كند
و چونان شترى در راه مانده دم خود را به حركت در آورده، گردن به زمين مى چسباند.
او پنهان خواهد شد (دوران غيبت صغرى و كبرى)
او باقى مانده حجّت هاى الهى،
و آخرين جانشين از جانشينان پيامبران است.
علی از زبان علی ( پند و اندرز ياران)
اى مردم!
من پند و اندرزهايى كه پيامبران در ميان امّت هاى خود داشتند در ميان شما نشر دادم،
و وظايفى را كه جانشينان پيامبران گذشته در ميان مردم خود به انجام رساندند، تحقّق بخشيدم.
با تازيانه شما را ادب كردم نپذيرفتيد،
به راه راست نرفتيد،
و با هشدارهاى فراوان شما را خواندم ولى جمع نشديد.
شما را به خدا آيا منتظريد رهبرى جز من با شما همراهى كند و راه حق را به شما نشان دهد؟
آگاه باشيد!
آنچه از دنيا روى آورده بود پشت كرد،
و آنچه پشت كرده بود روى آورد،
و بندگان نيكوكار خدا آماده كوچ كردن شدند،
و دنياى اندك و فانى را با آخرت جاويدان تعويض كردند.
ویژگی ياران امام علی
آرى! آن دسته از برادرانى كه در جنگ صفّين خونشان ريخت، هيچ زيانى نكرده اند،
گر چه امروز نيستند تا خوراكشان غم و غصّه، و نوشيدنى آنها خونابه دل باشد.
به خدا سوگند!
آنها خدا را ملاقات كردند، كه پاداش آنها را داد
و پس از دوران ترس، آنها را در سراى امن خود جايگزين فرمود.
كجا هستند برادران من كه بر راه حق رفتند، و با حق در گذشتند؟
كجاست عمّار ؟
و كجاست پسر تيهان (مالك بن تيهان انصارى) ؟
و كجاست ذو الشّهادتين (خزيمة بن ثابت كه پيامبر شهادت او را دو شهادت دانست) ؟
و كجايند همانند آنان از برادرانشان كه پيمان جانبازى بستند، و سرهايشان را براى ستمگران فرستادند؟
(پس دست به ريش مبارك گرفت و زمانى طولانى گريست و فرمود):
دريغا از برادرانم!
كه قرآن را خواندند، و بر أساس آن قضاوت كردند،
در واجبات الهى انديشه كرده و آنها را بر پاداشتند،
سنّت هاى الهى را زنده و بدعت ها را نابود كردند،
دعوت جهاد را پذيرفته و به رهبر خود اطمينان داشته و از او پيروى كردند.
(سپس با بانگ بلند فرمود):
جهاد جهاد بندگان خدا،
من امروز لشكر آماده مى كنم،
كسى كه مى خواهد به سوى خدا رود همراه ما خارج شود.
(نوف گفت: براى حسين عليه السّلام ده هزار سپاه، و براى قيس بن سعد ده هزار سپاه، و براى ابو ايّوب ده هزار سپاه قرار داد، و براى ديگر فرماندهان نيز سپاهى معيّن كرد، و آماده بازگشت به صفّين بود كه قبل از جمعه، ابن ملجم ملعون به امام ضربت زد، و لشكريان به خانه ها باز گشتند، و ما چون گوسفندانى بوديم كه شبان خود را از دست داده و گرگ ها از هر سو براى آنان دهان گشوده بودند).
.
خطبه 182
نهج البلاغه
.
موسسه اهل البیت
