?پروردگارا!
تو برای دوستانت بهترین مونسی
و برای برآوردن نیازهای آنان که به تو توکل کنند از همه حاضرتری
رازهای درونشان را می بینی
و از نهان هایشان باخبری
و اندازه ی بینایی شان را می شناسی
رازهایشان بر تو معلوم است
و دلهایشان در حسرت دیدار تو سوخته است
اگر اندوه تنهایی آنان را به وحشت اندازد یاد تو با آنان انس می گیرد
و اگر باران بلاها بر سرشان فرو ریزد به پناه جستن از تو روی می آورند زیرا می دانند زمام همه ی امور به دست توست و همه کارها از مشیت تو برمی خیزد.

?پروردگارا!
اگر از بیان خواسته ام ناتوانم یا در حیرتم که از تو چه بخواهم خودت مرا به آنچه صلاحم در آن است رهنمون شو،
و دلم را به نقطه ای که خیرم درآن است متوجه ساز
که چنین رهنمودها و کارسازی هایی از تو بیگانه و عجیب نیست

?پرودگارا !
با من به عفوت رفتار کن و به عدلن رفتار نکن.
.
.
خطبه227
نهج البلاغه
.
.