سدیر صیرفی گوید: شنیدم امام صادق (علیه السلام) می فرمود: 

همانا صاحب الامر، شباهتهائی به جناب یوسف (علیه السلام) دارد، به حضرت عرض کردم: گویا امر زندگی یا امر غیبت آن حضرت را یاد می کنید.

فرمود: … این امت چه چیز را انکار می کنند؟! همانا برادران یوسف، نوادگان و فرزندان پیغمبران بودند و با او (در مصر) تجارت و معامله کردند و سخن گفتند. به علاوه ایشان برادر او و او برادر ایشان بود، با وجود این همه او را نشناختند تا آنکه خودش گفت: “من یوسفم و این برادر من است.”

پس چرا لعنت شدگان این امت انکار می کنند که خدای عزوجل در یک زمانی با حجت خود همان کند که با یوسف کرد.(یعنی او را تا مدتی غایب کند که چون او را ببیند، نشناسد.)

همانا یوسف سلطان مصر بود و فاصله میان او و پدرش 18روز راه بود. اگر می خواست پدرش را آگاه کند، می توانست ولی یعقوب و فرزندانش پس از دریافت مژده یوسف، فاصله میان ده خود و شهر مصر را در مدت 9روز پیمودند. پس این امت چرا انکار می کنند که خدای عزوجل با حجت خود همان کند که با یوسف کرد. به طوری که او در بازارهای ایشان راه رود و پا روی فرش آنها گذارد (با وجود این او را نشناسد) تا خدا درباره او اجازه دهد، چنانکه به یوسف اجازه فرمود و آنها گفتند: “تو، خود یوسف هستی؟” گفت:” من یوسفم.”

امام صادق (علیه السلام): 

زمانی بندگان به خدا (جل ذکره) نزدیکترند و خدا از ایشان بیشتر راضی است: زمانی است که حجت خدا از میان آنها مفقود شود و آشکار نگردد و جای او را هم ندانند و از طرفی هم بدانند که حجت و میثاق خدا باطل نگشته و از میان نرفته است. در آن حال در هر صبح و شام به انتظار فرج باشید ؛ زیرا سخت ترین موقع خشم خدا بر دشمنانش زمانی است که حجت او از میان بندگانش مفقود باشد و آشکار نشود.

و خدا می داند که اولیائش (در زمان غیبت) شک نمی کنند و اگر می دانست شک می کنند، چشم بر هم زدنی حجت خود را از ایشان نهان نمی داشت و ظهور امام جز بر سر بدترین مردم نباشد.

کافی، ج2

ترجمه مصطفوی

ادامه »