در زمان حكومت عمر، نسبت به فراوانى زيور و زينت هاى كعبه صحبت شد،

گروهى گفتند: آنها را براى لشكر اسلام مصرف كن، كعبه زر و زينت نمى خواهد،

وقتى از امير المؤمنين عليه السّلام پرسيدند، فرمود:

همانا قرآن بر پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم هنگامى نازل گرديد كه اموال چهار قسم بود:

1- اموال مسلمانان، كه آن را بر أساس سهم هر يك از وارثان، تقسيم كرد،

2- و غنيمت جنگى كه آن را به نيازمندانش رساند،

3- و خمس، كه خدا جايگاه مصرف آن را تعيين فرمود،

4- و صدقات، كه خداوند راه هاى بخشش آن را مشخّص فرمود.

و زيور آلات و زينت كعبه از اموالى بودند كه خدا آن را به حال خود گذاشت،

نه از روى فراموشى آن را ترك كرد،

و نه از چشم خدا پنهان بود،

تو نيز آن را به حال خود واگذار

چنانكه خدا و پيامبرش آن را بحال خود واگذاشتند.

عمر گفت: اگر تو نبودى رسوا مى شديم، و متعرّض زيور آلات كعبه نشد.

.

حکمت 270

نهج البلاغه

.

موسسه اهل البیت

ستاد احیا فرهنگ مهدویت