?ای انسان!
چه چیز تو را بر گناهکاری دلیر کرد؟
و چه چیز تو را به پروردگارت مغرور نمود؟
چه چیز تو را به هلاکتت دلبسته ساخت؟
آیا برای دردت درمانی و برای خوابت هیچ بیداری نیست؟
چرا آن گونه که به دیگران مهر می ورزی در حق خودت مهربان نیستی؟
بسا کسی را در حرارت آفتاب بینی و از سر ترحم بر او سایه افکنی یا بیماری را بنگری که سخت ناتوان شده و از روی دلسوزی بر او اشک می ریزی، پس از چه رو بر درد خویش شکیبا گشته ای و بر تحمل مصیبتهای خودت توانمند شده ای؟
چرا بر جان خود که عزیزترین جان هاست، اشک نمی ریزی؟
چگونه ترس از شبیخون خشم و کیفر خداوند تو را از خواب غفلت بیدار نمی کند حال آنکه گناهانت تو را در ورطه ی قهر و سلطه ی او افکنده است؟
.
.
خطبه 223
نهج البلاغه
.
.