?سپاس و ستایش خدای را که!

مرا مرده و یا بیمار وارد بامداد نساخت.
نه آفتی بر رگ هایم وارد شده، نه به بدترین اعمالم گرفتار گشتم.
نه نسلم بریده شده و نه از دینم برگشتم
نه منکر پرودگارهلستم و نه از ایمانم در هراسم
نه عقلم دچار سرگردانی است و نه به عذاب امت های پیشین مبتلا شده ام.
شب را به بامداد رساندم در حالی که بنده ای مملوک و بر نفس خویش ستمکارم.

نمی توانم چیزی بگیرم جز آنچه تو عطایم کرده ای و نمی توانم خودم را حفظ کنم مگر تو مرا حفظ نمایی.
.
.
خطبه 215
نهج البلاغه
.
.