روش برخورد با دنيا

اى مردم!

به دنيا چونان زاهدان روى گردان از آن، بنگريد.

به خدا سوگند!

دنيا به زودى ساكنان خود را از ميان مى ‏برد و رفاه زدگان ايمن را به درد مى ‏آورد.

آنچه از دست رفت و پشت كرد هيچ گاه بر نمى‏ گردد،

و آينده به روشنى معلوم نيست تا در انتظارش باشند،

شادى و سرور دنيا با غم و اندوه آميخته، و توانايى انسان به ضعف و سستى مى‏ گرايد.

زيبايى ‏ها و شگفتى‏ هاى دنيا شما را مغرور نسازد، زيرا زمان كوتاهى دوام ندارد.

خدا بيامرزد كسى را كه بدرستى فكر كند، و پند گيرد، و آگاهى يابد، و بينا شود.

پس به زودى خواهيد دانست كه آنچه از دنيا وجود داشت از آن چيزى نمانده، و آنچه از آخرت است جاويدان خواهد ماند، هر چيز كه به شمارش آيد پايان پذيرد، و هر چه انتظارش را مى كشيديد خواهد آمد، و آنچه آمدنى است نزديك باشد.

علماء در نهج البلاغه ( ارزش عالم و بى ارزشى جاهل)

دانا كسى است كه قدر خود را بشناسد،

و در نادانى انسان اين بس كه ارزش خويش نداند.

نشانه های خود سازی و هدایت

دشمن روى ترين افراد نزد خدا كسى است كه خدا او را به حال خود واگذاشته تا از راه راست منحرف گردد، و بدون راهنما برود.

اگر به محصولات دنيا دعوت شود تا مرز جان تلاش كند،

اما چون به آخرت و نعمتهاى گوناگونش دعوت شود، سستى ورزد،

گويا آنچه براى آن كار مى كند بر او واجب و آنچه نسبت به آن كوتاهى و تنبلى مى كند، از او نخواسته اند.

سخنى از آينده (نشانه های مومن)

و اين روزگارى است كه جز مؤمن بى نام و نشان از آن رهايى نيابد.

در ميان مردم است او را نشناسند،

و در ميان جمعيّت كه نباشد كسى سراغ او را نگيرد،

آنها چراغ هاى هدايت، و نشانه هاى رستگارى اند،

نه فتنه انگيزند و اهل فساد، و نه سخنان ديگران و زشتى اين و آن را به مردم رسانند،

خدا درهاى رحمت را به روى آنان باز كرده و سختى عذاب خويش را از آنان گرفته است.

اى مردم!

بزودى زمانى بر شما خواهد رسيد كه اسلام چونان ظرف واژگون شده، آنچه در آن است ريخته مى شود.

اى مردم!

خداوند به شما ظلم نخواهد كرد و از اين جهت تأمين داده است

اما هرگز شما را ايمن نساخت كه آزمايش نفرمايد،

كه اين سخن از آن ذات برتر است كه فرمود: (در جريان نوح، نشانه هايى است و ما مردم را مى آزماييم.)

سید رضی می گوید: (كلام امام عليه السّلام كه فرمود: «كلّ مؤمن نومة» يعنى كسى كه گمنام و شرّ او اندك است و «المساييح» جمع «مسياح» كسى است كه ميان مردم فساد كرده و سخن چين است، و «مذاييع» جمع «مذياع» كسى است كه چون بدى كسى را شنيد در ميان مردم رواج مى دهد، و «بذر» جمع «بذور» كسى است كه بسيار نادان است و سخن بيهوده گويد).