✒ ” در آن هنگام که شادی ها و اطمینان و کرنش ما به غیر خداوند از حد می گذرد… پس از لحظه ای خود را در سراشیبی نوعی از اندوه و یاس مبهم که برای آن نیز علت روشنی را نمی بینیم در میابیم.
هیچ می دانید آن لحظه چه بوده است؟!
این همان لحظه ای است که روح بدون اینکه ما را آگاه سازد، سوی دیگر این جهان پناهنده گشته و با نیایش اسرار آمیزی گفته است:
“خداوندا! این انسان ضعیف، خود را در بادهای هیجان شادی ها و اطمینان به غیر از تو از دست داده است و اینک از گم کردن خود اندوهناک است . عنایتی فرما و او را بار دیگر به سوی خویش باز گردان.”

عارفه عابده بانو امین

برگرفته از کتاب؛ زندگانی بانوی ایرانی