?می پندارد و مدعی است که به خدا امید دارد. به خدای بزرگ سوگند که دروغ می گوید. چرا نشانه های امیدش در رفتارش آشکار نیست؟ زیرا هرکس امیدوار باشد اثر امیدش در رفتارش معلوم می گردد.
در کار بزرگ به خدا امید دارد و در کارهای کوچک چشم امیدش به مردم است اما آن اندازه که حق بندگان را پاس می دارد حق خداوند را رعایت نمی کند!
چه شده که حق خداوند کمتر از حق بندگان خدا رعایت می شود؟
آیا بیم آن داری که در امیدی که به حق بسته ای برخطا باشی؟
یا او را شایسته امید بستن نمی بینی؟
اگر از یکی از مردم بترسد چندان از او حساب می برد که از خدا حساب نمی برد.
او ترسش از بندگان را نقد و ترسش از خدا را نسیه و وعده ای تحقق نیافته شمرده است.

خطبه 160

?بندگان خدا!
روزگار همان گونه که بر پیشینیان گذشت بر بقیه نیز بگذرد.
آنچه هست برای همیشه باقی نمی ماند.
در آخر همان گونه عمل می کند که در آغاز کرد.

?از جمله احکام حتمی خداوند در قرآن کریم آن است که طاعات و عبادات شخص فایده ای به حالش ندارد، هر چند خود را در عبادت به رنج افکنده و در کارهایش اخلاص ورزیده باشد اگر وقتی از دنیا می رود و خدایش را ملاقات می کند یکی از این گناهان بر گردن او باشد و از آن توبه نکرده باشد آنکه:

?در عبادتی که خداوند بر بندگان واجب ساخته برای او شریک قرار دهد.
?با کشتن یک انسان بی گناه آتش خشم خود را خاموش نماید.
?کار زشتی که از او سر زده به دیگری نسبت دهد.
?حاجت خود را با گذاشتن بدعتی در دین خدا برآورده سازد
?با مردم دو رویی یا دوزبانی کند.

خطبه 153

برای روزی عمل کنید که اندوخته ها برای آن روز ذخیره می شود، و نهان ها در آن آشکار می گردد.

خطبه120 نهج البلاغه