?می پندارد و مدعی است که به خدا امید دارد. به خدای بزرگ سوگند که دروغ می گوید. چرا نشانه های امیدش در رفتارش آشکار نیست؟ زیرا هرکس امیدوار باشد اثر امیدش در رفتارش معلوم می گردد.
در کار بزرگ به خدا امید دارد و در کارهای کوچک چشم امیدش به مردم است اما آن اندازه که حق بندگان را پاس می دارد حق خداوند را رعایت نمی کند!
چه شده که حق خداوند کمتر از حق بندگان خدا رعایت می شود؟
آیا بیم آن داری که در امیدی که به حق بسته ای برخطا باشی؟
یا او را شایسته امید بستن نمی بینی؟
اگر از یکی از مردم بترسد چندان از او حساب می برد که از خدا حساب نمی برد.
او ترسش از بندگان را نقد و ترسش از خدا را نسیه و وعده ای تحقق نیافته شمرده است.

خطبه 160