(ضرار بن ضمره ضبايى از ياران امام به شام رفت بر معاويه وارد شد. معاويه از او خواست از حالات امام بگويد، گفت على عليه السّلام را در حالى ديدم كه شب، پرده هاى خود را افكنده بود، و او در محراب ايستاده، محاسن را به دست گرفته، چون مار گزيده به خود مى پيچيد، و محزون مى گريست و مى گفت):

علی از زبان علی (خطاب امام علی به دنیای حرام)

يَا دُنْيَا يَا دُنْيَا،

إِلَيْكِ عَنِّي؛

أَ بِي تَعَرَّضْتِ؟ أَمْ إِلَيَّ تَشَوَّقْتِ؟

لَا حَانَ حِينُكِ؛ 

هَيْهَاتَ، غُرِّي غَيْرِي؛

لَا حَاجَةَ لِي فِيكِ؛

قَدْ طَلَّقْتُكِ ثَلَاثاً لَا رَجْعَةَ فِيهَا.

فَعَيْشُكِ قَصِيرٌ وَ خَطَرُكِ يَسِيرٌ وَ أَمَلُكِ حَقِيرٌ.

آهِ مِنْ قِلَّةِ الزَّادِ وَ طُولِ الطَّرِيقِ وَ بُعْدِ السَّفَرِ وَ عَظِيمِ الْمَوْرِدِ.

اى دنيا اى دنياى حرام از من دور شو،

آيا براى من خودنمايى مى كنى

يا شيفته من شده اى تا روزى در دل من جاى گيرى؟
هرگز مبادا، غير مرا بفريب،

كه مرا در تو هيچ نيازى نيست،

تو را سه طلاقه كرده ام، تا باز گشتى نباشد.

دوران زندگانى تو كوتاه، ارزش تو اندك، و آرزوى تو پست است.

آه از توشه اندك، و درازى راه، و دورى منزل، و عظمت روز قيامت.

.

حکمت 77

نهج البلاغه

.

موسسه اهل البیت

ستاد احیا فرهنگ مهدویت