علت منع از امید بستن به غیر خدا و مبارزه روانی با دیگران و مبارزه با کمبود اعتماد به نفس

خدايا!

من با دل بريدن از همه كس، قلب خود را از ياد غير تو پيراسته‌ام،
و با تمام وجودم به تو روي آورده‌ام،
و از آن كس كه خود نيازمند احسانِ توست، رويِ حاجت برگردانده‌ام،
و از آن كس كه از فضل تو بي‌نياز نيست، خواهش خود را پس گرفته‌ام،
و دانسته‌ام كه نياز خواهيِ‌ انسانِ نيازمند از نيازمندي ديگر، نشانه‌ي كم خردي و كج انديشي است.

اي معبود من!

چه بسيار ديده‌ام مردمي را كه از غير تو عزّت طلبيده‌اند و ذلّت نصيب‌شان شده است؛

و توانگري را نزد ديگران جسته‌اند و به تنگ دستي رسيده‌اند؛

و هوسِ سربلندي كرده‌اند و به سر افكندگي دچار آمده‌اند.

با ديدن اين نمونه‌ها، انسان دور انديش، از اميد بستن به ديگران در امان مي‌ماند،

و عبرت گرفتن او را توفيق بندگي مي‌دهد،

و برگزيدن حق او را به راه صواب مي‌كشاند.

اي سرور و آقاي من!

تنها تويي كه درگاهت سراي حاجت خواهيِ من است، نه هر كسي كه از او چيزي خواهند؛

و تنها تويي كه حاجتم را برآورده مي‌سازي، نه هر كسي كه از او خواهشي طلبند.

پيش از آن كه ديگري را بخوانم، تنها تو را مي‌خوانم و بس؛

در حالي كه تنها اميدم تويي،

و در دعاي من، كسي همشأن و همراه تو نيست،

و نداي من، ديگري را با تو در بر نمي‌گيرد.

صفات خداوند

اي معبود من!

تو با وجود صفات گوناگون، يگانه و يكتايي،

و تنها تو داراي آن نيروي نفوذ ناپذير هستي.

كمالِ توانايي و نيرومندي براي توست.

والا خداوند و بلند مرتبه‌اي.

هر كسي جز تو در زندگي‌اش مستحقّ ترحّم است؛

در كارِ خود بي‌اختيار، و در هر حالِ خويش بيچاره است؛

از حالي به حالي دگرگون مي‌شود

و صفت‌هاي گوناگون مي‌پذيرد.

 تو برتر از آني كه همتا و هم تواني داشته باشي،

و بزرگ‌تر از آن كه تو را مثل و مانندي باشد،

پاك و منزّهي و جز تو معبودي نيست.

.

دعای بیست و هشتم

صحیفه سجادیه

.

موسسه موعود