(در ميدان نبرد جمل در سال 36 هجرى وقتى به جنازه طلحه و عبد الرحمن بن عتاب رسيد فرمود).

علی از زبان علی (تأسّف بر كشتگان جمل)

ابو محمد (طلحه) در اين مكان، غريب مانده است.

به خدا سوگند!

خوش نداشتم قريش را زير تابش ستارگان كشته و افتاده بينم.

به خونخواهى، بر فرزندان «عبد مناف» دست يافتم،

ولى سر كردگانى «بنى جمح» از دستم گريختند.

آنان براى كارى كه در شأن آنها نبود سر بر افراشتند،

و پيش از رسيدن به آن سركوب شدند.

.

خطبه 219

نهج البلاغه

.

موسسه اهل البیت

(در باره طلحه فرزند عبيد اللّه در سال 36 هجرى كه در آستانه جنگ جمل فرمود).

علی از زبان علی (افشاء ادّعاهاى دروغين طلحه درباره عثمان)

تا بوده ام مرا از جنگ نترسانده،

و از ضربت شمشير نهراسانده اند،

من به وعده پيروزى كه پروردگارم داده است استوارم.

به خدا سوگند!

طلحة بن عبيد الله، براى خونخواهى عثمان شورش نكرد،

جز اينكه مى ترسيد خون عثمان از او مطالبه شود،

زيرا او خود متّهم به قتل عثمان است،

كه در ميان مردم از او حريص تر بر قتل عثمان يافت نمى شد.

براى اينكه مردم را دچار شك و ترديد كند، دست به اينگونه ادّعاهاى دروغين زد.

سوگند به خدا!

لازم بود طلحه، نسبت به عثمان يكى از سه راه حل را انجام مى داد كه نداد:

1- اگر پسر عفّان ستمكار بود چنانكه طلحه مى انديشيد، سزاوار بود با قاتلان عثمان همكارى مى كرد، و از ياران عثمان دورى مى گزيد،

2- يا اگر عثمان مظلوم بود مى بايست از كشته شدن او جلوگيرى مى كرد و نسبت به كارهاى عثمان عذرهاى موجّه و عموم پسندى را طرح مى كرد (تا خشم مردم فرو نشين)

3- و اگر نسبت به امور عثمان شك و ترديد داشت خوب بود كه از مردم خشمگين كناره مى گرفت و به انزوا پناه برده و مردم را با عثمان وا مى گذاشت.

امّا او هيچ كدام از سه راه حل را انجام نداد،

و به كارى دست زد كه دليل روشنى براى انجام آن نداشت،

و عذرهايى آورد كه مردم پسند نيست.

.

خطبه 174

نهج البلاغه

.

موسسه اهل البیت