خداشناسی
ستايش خداوندى را سزاست كه نشانه هاى قدرت و بزرگى و عظمت خود را چنان آشكار كرد كه؛
ديده ها را از شگفتى قدرتش به حيرت آورده،
و انديشه هاى بلند را از شناخت ماهيّت صفاتش باز داشته است.
و گواهى مى دهم كه جز خداى يكتا خدايى نيست،
شهادتى بر خاسته از ايمان و يقين و اخلاص و اقرار درست.
پیامبر صلی الله علیه و آله از زبان امام علی
و گواهى مى دهم كه محمّد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بنده و فرستاده اوست،
خدا پيامبرش را هنگامى فرستاد كه نشانه هاى هدايت از ياد رفته،
و راه هاى دين ويران شده بود.
او حق را آشكار، و مردم را نصيحت فرمود،
همه را به رستگارى هدايت، و به ميانه روى فرمان داد «درود خدا بر او و خاندانش باد».
خداشناسی
و بدانيد اى بندگان خدا كه؛
خداوند شما را بيهوده نيافريد، و بى سرپرست رها نكرد.
از ميزان نعمتش بر شما آگاه، و اندازه نيكى هاى خود بر شما را مى داند.
از خدا درخواست پيروزى و رستگارى كنيد،
از او بخواهيد و عطاى او را درخواست كنيد،
كه ميان او و شما پرده و مانعى نيست،
و درى بروى شما بسته نمى گردد.
خدا در همه جا، و در هر لحظه، و هر زمان، با انسان و پريان است.
عطاى فراوان از دارايى او نمى كاهد،
و بخشيدن در گنج او كاستى نياورد،
و درخواست كنندگان، سرمايه او را به پايان نرسانند،
و عطا شدگان، سرمايه او را پايان نمى دهند،
و كسى مانع احسان به ديگرى نخواهد بود،
و آوازى، او را از آواز ديگر باز ندارد،
و بخشش او مانع گرفتن نعمت ديگرى نيست،
و خشم گرفتن او مانع رحمت نمى باشد،
و رحمتش او را از عذاب غافل نمى سازد،
پنهان بودنش مانع آشكار بودنش نيست،
و آشكار شدنش او را از پنهان ماندن باز نمى دارد.
نزديك و دور است،
بلند مرتبه و نزديك است،
آشكار پنهان، و پنهان آشكار است،
جزا دهنده همگان است و خود جزا داده نمى شود.
پديده ها را با فكر و انديشه نيافريده،
و از آنان براى خستگى و زحمات كمكى نخواسته است.
تقوی
اى بندگان خدا!
شما را به پرهيزكارى سفارش مى كنم،
كه عامل كنترل و مايه استوارى شماست،
پس به رشته هاى تقوا چنگ زنيد،
و به حقيقت هاى آن پناه آوريد،
تا شما را به سر منزل آرامش، و جايگاههاى وسيع، و پناهگاه هاى محكم و منزلگاه هاى پر عزّت برساند،
معاد
در روزى كه چشم ها خيره مى شود،
و همه جا در نظر انسان تاريك،
و گلّه هاى شتر و مال و اموال فراوان فراموش مى گردد.
زيرا به هنگام قيامت (به گونه اى) در صور اسرافيل مى دمند كه قلب ها از كار مى افتد،
زبان ها باز مى ايستد،
كوه هاى بلند و سنگ هاى محكم فرو مى ريزد،
و قسمت هاى سخت آن نرم چون سرابى مى ماند،
كوهستان ها با زمين هموار مى گردد چنان كه نه پستى و نه بلندى موجود است،
پس در آن هنگام نه شفاعت كننده اى است كه شفاعت كند،
و نه دوستى كه نفع رساند،
و نه پوزش خواستن سودى دارد.
.
خطبه 195
نهج البلاغه
.
موسسه اهل البیت
