وصیت نامه امام موسی کاظم به امام رضا علیهما السلام

دلیلی بر امامت امام رضا علیه السلام

یزید بن سلیط گوید : هنگامی که موسی بن جعفر علیه السلام وصیت می فرمود (ده تن را ) راگواه گرفت …. که این وصیت نامه به خط خود من است که وصیت جدم امیر المومنین علی بن ابی الطالب  علیه السلام و محمد بن علی (امام محمد بن باقر علیه السلام) را حرف به حرف استنساخ کرده ام و وصیت جعفر بن محمد هم مانند این است .

همانا من به علی وصیت می کنم و پسران دیگرم را همراه او میسازم به شرط اینکه او بخواهد و آنها را شایسته تشخیص دهد و دوست داشته باشد که تثبیتشان کند و اگر نخواست و دوست داشت که خارجشان کند اختیار با اوست و با وجود او ایشان اختیاری ندارند.

و نیز وصیت نمودم  به او و پسرانم ؛ ابراهیم، عباس، قاسم، اسماعیل و احمد، سرپرستی موقوفات و اموال و بردگان و کودکانم را که بازماندگان منند و نیز ام احمد را ، ولی و سرپرستی زنانم با علی است نه با آنها.

و تولیت ثلث موقوفه پدرم و ثلث خودم نیز تنها با اوست که درهر راه خواهد به مصرف رساند و نسبت به آنها حق صاحب مال به را نسبت به مالش دارد، اگر خواهد بفروشد یا ببخشد یا واگذار کند یا به کسانی که نام بردم یا دیگرانی که نام نبردم صدقه دهد، اختیار با اوست .

او به جای من است در این وصیت نسبت به مال و اهل و فرزندانم.

و اگر بخواهد برادرانش که در نوشته ام نام بردم ثابت بدارد و اگر نخواهد اختیار دارد که خارجشان کند. بر او سرزنشی نیست و کسی حق رد کردن او را ندارد و اگر دریافت که حال آنها نسبت به زمانی که من از ایشان جدا می شوم تغییر کرد ( مانند عروض جنون و خیانت..) حق دارد ایشان را تحت سرپرستی خود درآورد و اگر یکی از آنها بخواهد خواهر خود را شوهر دهد جز با اجازه و فرمان او حق ندارد زیرا او به امر ازدواج فامیلش آشناتر است.

و هر سلطان یا هر شخصی از مردم که از او جلوگیری کند، یا او را نسبت به آنچه در این مکتوب ذکر نمودم، یا نسبت به اشخاصی که نام بردم (از زنان و کودکان) مانع شود، از خدا و رسولش بیزاری جسته و خدا و رسولش نیز از او بیزار باشند، و لعنت و خشم خدا و لعنت لاعنان و ملائکه مقربین و پیغمبران و مرسلین و تمام مومنین بر او باد و هیچ یک از سلاطین حق ندارد او را از کاری باز دارد.

من از او دادخواهی و بستانکاری ندارم و برای هیچ یک از فرزندانم نزد او مالی نیست و هرچه گوید درست است، اگر کم کند او خود بهتر داند و اگر زیاد کند او همچنان راستگوست و مقصود من از وارد کردن فرزندانی را که در وصیت وارد کردم ، تنها از نظر احترام به نام و تکریم آنها بود.

و کنیزانی که از من اولاد دارند، آنهائی که در منزل خود بمانند و با حجاب باشند اگر او بخواهد آنچه در زندگی من داشتند به آنها بدهد و هر کدام از آنها که شوهر کند دیگر حق ندارد به حرمسرای من بازگردد مگر در صورتی که علی رای دیگری دهد و دخترانم نیز همچنانند و جزء به رای و مشورت او نه هیچ برادر مادری و نه هیچ سلطان و نه هیچ عموئی حق دارد دخترانم را شوهر دهد، اگر این کار را بکند با خدا و رسولش مخالفت کرده و با سلطنت خدائی جنگیده اند.

علی به ازدواج فامیل خویش بیناتر است اگر بخواهد به شوهر دهد ، می دهد و اگر خواهد ترک کند، ترک می کند. من به آن زنها همچنان که در مکتوبم نوشته ام وصیت کرده ام و خدا را بر آنها گواه گرفته ام و علی و ام احمد هم گواهند.

و هیچ کس را نرسد که وصیت مرا برخلاف آنچه ذکر کردم و نام بردم ظاهر سازد و منتشر کند.

هرکه بدی کند بر خود کرده و هرکه نیکی کند به خود کرده است. پروردگارت  به بندگان ستمگر نیست و درود خدا بر محمد و خاندانش باد. هیچ سلطان و شخص دیگری حق ندارد این وصیت نامه را که پائینش را مهر کرده ام پاره کند، کسی که چنین کند لعنت و خشم خدا و لعنت لاعنان و ملائکه مقربین و جمعیت پیمبران و مومنان از مسلمین بر او باد و تنها علی حق دارد وصیت مرا بگشاید(سپس در جای امضا نوشت) نوشت و مهر کرد ابو ابراهیم (موسی بن جعفر علیه السلام) و گواهان و صلی الله علیه و علی آله.

.

.

اصول کافی، جلد2، ص97-99

ترجمه مصطفوی

.

.

نص بر امامت امام رضا علیه السلام

امام موسی کاظم علیه السلام درباره جانشین خود به یزید بن سلیط زیدی فرمود:

خبر امامت او (در خواب- مرآت-) از رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله بمن رسيده و خود او و معاصرينش را بمن نشان داده است، و او نيز تا از پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله و جدم على صلوات اللَّه عليه خبر نرسد بكسى از ما وصيت نكند .

 من در خواب ديدم كه همراه پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله انگشتر و شمشير و عصا و كتاب و عمامه‏ اى بود.

عرضكردم: يا رسول اللَّه! اينها چيست؟

 فرمود: عمامه رمز سلطنت خداى عز و جل است و شمشير رمز عزت خداى تبارك و تعالى است و كتاب رمز نور خداى تبارك و تعالى و عصا رمز نيروى خداست و انگشتر رمز جامع همه اين امور است.

سپس رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله بمن فرمود:

 امرامامت از تو بيرون رفته و بديگرى رسيده است (يعنى نزديكست بيرون رود و بديگرى رسد يا تعيين امام از دست تو بيرونست- مرآت-).

 عرضكردم: يا رسول اللَّه بمن بنما كه او كيست؟

 فرمود، من هيچ يك از امامان را نديدم كه از مفارقت امر امامت مانند تو بيتابى كند (گويا بيتابى حضرت بواسطه اين بود كه ميدانست فرزندانش پس از وى اختلاف كنند و شيعيانش دسته دسته شوند) اگر امر امامت از روى محبت و دوستى ميبود كه اسماعيل از تو نزد پدرت محبوبتر بود، ولى امام از جانب خداى عز و جل تعيين مى‏شود.

 سپس موسى بن جعفر عليه السلام فرمود: من تمام فرزندان زنده و مرده‏ام را بنظر آوردم، آنگاه امير المؤمنين عليه السلام بپسرم على اشاره كرد و فرمود: اين سرور آنهاست: او از من و من از اويم و خدا با نيكوكارانست.

موسى بن جعفر گويد: من (در خواب) متوجه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله شدم و گفتم: پدر و مادرم بقربانت، شما همه فرزندانم را يك جا گفتيد، بفرمائيد كداميك امامست؟ فرمود: آنكه با نور خداى عز و جل بنگرد و با فهمش بشنود و با حكمتش سخن گويد، درست ميرود و لذا اشتباه نكند، علم دارد و لذا نادانى نكند، حكمت و علم باو آموخته شده- آنگاه دست پسرم على را گرفت و فرمود: او اين است.

و چون خواستى (وصيت كنى) على را بطلب تا ترا (در حال زنده بودنت) غسل دهد و كفن پوشد، زيرا غسل دادن او ترا پاك كند و جز آن درست نباشد و اين سنتى است كه از پيش ثابت شده. و بايد (هنگام نماز ميت) تو در برابرش بخوابى و برادران و عموهايش را پشت سر او بصف كن و باو دستور ده كه 9 تكبيرتر تو بگويد (يعنى براى احترام و امتياز تو چهار تكبير بيشتر از نماز بر ميتهاى ديگر بگويد) زيرا وصيت او پا بر جا شده و در حال زنده بودنت متصدى كارهاى تو باشد. سپس فرزندانت را كه بعد او هستند گرد آور و بنفع او از ايشان گواهى بگير و خدا را هم گواه گير و همان خدا براى گواهى كافيست

يزيد گويد: سپس موسى بن جعفر عليه السلام بمن فرمود: مرا امسال ميگيرند و امر امامت با پسرم على است كه همنام دو على (از امامان گذشته) است: على اول على بن ابى طالب و على دوم على بن الحسين عليهم السلام است. فهم و خويشتن‏دارى و نصرت و دوستى و دين و محنت على اول و محنت و شكيبائى بر ناملايمات على دوم باو عطا شده است، و تا چهار سال بعد از مرگ هارون آزادى زبان ندارد.!

سپس بمن فرمود: اى يزيد! چون باينجا عبورت افتاد و او را ملاقات كردى- كه ملاقات هم خواهى كرد- باو مژده بده كه خدا پسرى باو خواهد داد، امين، مورد اعتماد و مبارك. و او بتو خبر دهد كه مرا در اينجا ملاقات كرده‏ئى آن هنگام تو باو خبر ده كه آن كنيزك مادر آن پسر كنيزيست از خاندان ماريه كنيز رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و مادر ابراهيم، و اگر توانستى سلام مرا بآن كنيز هم برسانى، برسان.

يزيد گويد: برادران على (بن موسى عليه السلام) اميد داشتند كه (در امامت) وارث موسى بن جعفر باشند.

اصول کافی، جلد2، ص 93_96

ترجمه مصطفوی

.

.

?حارث بن مغیره گوید امام باقر (علیه السلام) فرمود؛
علی (علیه السلام) محدث بود.
عرض کردم: می فرمائید پیغمبر بود؟
امام با دست خود جواب منفی داد. سپس فرمود: بلکه مانند همدم سلیمان علیه السلام (جناب آصف بن برخیا) یا همدم موسی علیه السلام ( جناب یوسع بن نون یا جناب خضر) یا مانند ذو القرنین بود. مگر به شما خبر نرسیده است که خود علی فرمود: در میان شما هم مانند ذو القرنین هست.

?? شرح
“محدث"، در لغت به معنی کسی است که با او حدیث و خبر تازه گویند و در لسان اخبار امام (علیه السلام) را محدث گویند ، زیرا خدای تعالی علوم و اخبار آسمانی را به وسیله الهام یا صدای فرشته به او می رساند ولی امام شخص فرشته را نمی بیند اما پیغمبر (صلی الله علیه و آله) او را می دید.

محمد بن مسلم گوید؛ کلمه محدث نزد امام صادق(علیه السلام) ذکر شد،
حضرت فرمود؛ محدث کسی است که صدا را بشنود و شخص را نبیند.
به حضرت عرض کردم ؛ قربانت گردم! امام از کجا می فهمد که آن کلام فرشته است؟
فرمود؛ آرامش و وقاری به او عطا می شود که می فهمد آن کلام فرشته است.

? امام صادق (علیه السلام) در حدیث دیگری در همین باب می فرماید؛
ما خزانه دار علم خدائیم، ما مترجم امر خدائیم، ما مردمی معصوم هستیم، خدای تبارک و تعالی مردم را به فرمان بری ما امر فرموده و از نافرمانی ما نهی کرده است، ما حجت رسائیم بر هر که زیر آسمان و روی زمین است.
.
.

تمامی احادیث و مطالب،از جلد2 اصول کافی
با ترجمه و شرح سید جواد مصطفوی
.
.

حارث بن مغیره گوید، امام محمد باقر (علیه السلام) فرمودند؛
علی (علیه السلام) محدث بود.
گفتم؛ می فرمایید پیغمبر بود؟
امام دست خود را به نشانه نفی بالا برد ، سپس فرمود؛
بلکه مانند همدم سلیمان یا همدم موسی یا مانند ذو القرنین بود، مگر به شما خبر نرسیده است که خود علی فرمود؛ “در میان شما هم مانند ذوالقرنین هست".

.
.
??شرح؛
محدث،در لغت به معنی کسی است که با او حدیث و خبر تازه گویند و امام را محدث می گویند زیرا خدای تعالی علوم و اخبار آسمانی را به وسیله الهام یا صدای فرشته به او می رساند. ولی امام شخص فرشته را نمی بیند اما پیغمبر (صلی الله علیه و آله) او را می دید.

محمد بن مسلم از امام جعفر صادق (علیه السلام) پرسیدند که از کجا می فهمد که آن، کلام فرشته است؟
فرمودند؛ آرامش و وقاری به او عطا می شود که می فهمد آن کلام فرشته است.
.
.
اصول کافی
ج2
.
.

?چه خواهی کرد اگر از دنیایی که در آن هستی پرده ها کنار رود؟
دنیایی که با زینت هایش خود را آراسته و با لذتهايش فريبنده است.

?دنيا تو را به خود فراخواند و تو پاسخش دادى، و تو را در پى خود كشيد و از پى او رفتى و فرمانت داد و اطاعتش كردى.

? چه بسا، بناگاه، كسى تو را از رفتن باز دارد، به گونه اى كه هيچ سپرى تو را از آسيب او نرهاند. پس عنان بكش و از تاختن باز ايست، و براى روز حساب توشه اى برگير، و براى رويارويى با حادثه اى كه در راه است، دامن بر كمر زن، و به سخن گمراهان گوش فرامده.

?و اگر نكنى تو را از چيزى كه از آن غافل مانده اى، مى آگاهانم. تو مردى هستى غرقه در ناز و نعمت. شيطانت به بند كشيده و آرزوى خويش در تو يافته است و اينك در سراسر وجود تو چون روح و خون در جريان است.

اى معاويه!

از چه زمان شما زمامداران رعيّت و واليان امر امّت بوده ايد و حال آنكه، نه در دين سابقه اى ديرين داريد و نه در شرف مقامى رفيع. پناه مى بريم به خدا از شقاوتى دامنگير.
و تو را بر حذر مى دارم از اين كه، همچنان، مفتون آرزوهاى خويش باشى و نهانت چون آشكارت نباشد.
.
.
نامه 10
نهج البلاغه
.
.

??
هرگاه تنور جنگ گرم می شد و مردم پای واپس می گذاشتند رسول خدا (صلی الله علیه و آله) اهل بیت خود را پیش می فرستاد
و بدین روش اصحاب خود را از ضربه های سخت شمشیر و نیزه مصون می ساخت.
پس عبید پسر حارث در جنگ بدر، حمزه در جنگ احد و جعفر در جنگ موته کشته شدند.

یکی دیگر بود که اگر می خواستم نامش را می آوردم( نام خود حضرت )
او نیز همچون آنان خواهان شهادت بود،
اما مدت آنان زودتر به سر رسید و مرگ او به تاخیر افتاد.

شگفتا!
از روزگار که قرین کسی شدم که هرگز چون من برای اسلام قدمی برنداشته و در اسلام سابقه ای چون سابقه ی من نداشته است،
سابقه ای که کسی را به مثل آن دسترسی نیست، مگر آنکه مدعی چنین ادعایی کند که من خبر ندارم.
و گمان نمی برم که خداوند نیز آن را بداند.
و در همه حال خدای را سپاس
.
.
نامه ی 9
نهج البلاغه
.
.

?امام صادق (علیه السلام)؛

خدای عزوجل پیغمبرش را به محبت خود تربیت کرد و سپس فرمود؛ “تو دارای خلق عظیمی هستی” 4؛68
پیغمبر خدا کار را به علی واگذار کرد و او را امین شمرد، شما تسلیم شدید(شیعیان) و آن مردم انکار کردند (اهل سنت) به خدا ما شما را دوست داریم که هرگاه بگوئیم بگوئید و هرگاه سکوت کنیم، سکوت کنید، و ما واسطه میان شما و خدای عزوجل هستیم. خدا برای هیچ کس در مخالفت امر ما خیری قرار نداده است.
.
.
اصول کافی
ج2
.
.

?امام صادق (علیه السلام)؛

خدا هیچ علمی را به محمد (صلی الله علیه و آله) نیاموخت جز آنکه به او دستور داد که آن را به علی (علیه السلام) بیاموزد.
.
.
اصول کافی، ج1
.
.