دعاى آن حضرت است در زدودن اندوه‌ها

بهترین حاجات انسان

 ای زدایندۀ اندوه و برطرف‌کنندۀ دلتنگی و غصّه!

ای بخشاینده در دنیا و آخرت و مهرورز در هر دو جهان!

بر محمّد و آل محمّد درود فرست و اندوه مرا بزدای و دلتنگی و غصّه‌ام را برطرف کن.

ای یگانه! ای یکتا! ای بی‌نیاز!

ای کسی که نزاده و زاده نشده و احدی برای او همتا نیست!

نگهداری‌ام کن و پاکم ساز و مصیبت و بلایم را از میان ببر

خدایا! از تو درخواست می‌کنم؛

درخواست کسی که نیازش شدید و نیرویش کاهش یافته و گناهانش زیاد شده؛

درخواست کسی که برای نیازمندی‌اش فریادرسی

و برای ناتوانی‌اش نیرو دهنده‌ای و برای گناهش آمرزنده‌ای، غیر تو نمی‌یابد.

درخواست بالاترین نوع عمل و تقوی

ای صاحب بزرگی و رافت و رحمت!

عملی را از تو درخواست می‌کنم که هر کس آن را انجام دهد، به خاطر آن دوستش داری؛

و یقینی را می‌خواهم که به سبب آن کسی را سود می‌دهی که در مسیر جریان فرمان و اراده‌ات، به وسیلۀ آن یقین، حقّ‌الیقین را به دست آورد.

خدایا!

بر محمّد و آل محمّد درود فرست

و جان مرا بر پایۀ درستی و راستی و عمل و اخلاق دریافت کن

و نیازم را از دنیا بگسل

و رغبتم را در آنچه نزد توست، در حالی که مشتاق لقایت باشم، قرار ده؛

و صدق توکّل بر وجود مبارکت را به من ببخش. 

از تو بهترین سرنوشتی که مقدّر شده درخواست می‌کنم

و از بدترین سرنوشتی که مقرر شده به تو پناه می‌آورم؛

ترس بندگان را از مقامت

و بندگی فروتنان را برایت

و یقین توکّل‌کنندگان را بر وجودت

و توکّل مؤمنان را بر حضرتت، از تو درخواست دارم.

خدایا!

اشتیاقم را در خواسته‌هایم مانند اشتیاق عاشقانت در خواسته‌هایشان

و ترسم را مانند ترس دوستانت قرار ده؛

و مرا در عرصۀ خشنودی‌ات به عمل و کوششی به کار گیر که با آن،

چیزی از دینت را به خاطر ترس از کسی از آفریده‌هایت، رها نکنم. 

خدایا! این است حاجت من،

پس اشتیاقم را در آن بزرگ و زیاد کن

و عذرم را در آن آشکار فرما

و برهان و دلیلم را در آن به من بیاموز

و جسمم را در آن سلامت بخش.

خدایا!

کسانی صبح می‌کنند در حالی که به غیر تو اعتماد و امید دارند؛

ولی من صبح کردم در حالی که در همۀ امورم اعتماد و امیدم تویی.

برای من به آنچه سرانجامش از همه بهتر است حکم کن

و از فتنه‌های گمراه‌کننده نجاتم ده،

به مهربانی‌ات ای مهربان‌ترین مهربانان!

و درود خدا بر سرور ما محمّد، فرستادۀ برگزیده خدا و اهل بیت پاکش.

.

دعای پنجاه و چهارم

صحیفه سجادیه

.

موسسه فرهنگی موعود

نحوه اقرار به گناهان و طلب پرده پوشی

پروردگار من!

گناهانم زبانِ مرا بند آورده

و رشته‌ي سخنم را از هم گسسته است

و من عذري اقامه نتوانم كرد.

پس همچنان اسيرِ گرفتاري و گروگانِ كردار خويشتنم.

در ميان گناهان سرگردانم،

و از مقصد خود بيراه شده‌ام و دستم از چاره كوتاه است.

من خود را در جايگاه گنهكارانِ سرشكسته قرار داده‌ام؛

در جايگاه شوربختاني كه با تو گستاخي مي‌ورزند

و تهديدهايت را سبك مي‌شمارند.

پاك و منزّهي تو،

به چه جرئتي با تو گستاخي كردم؟

و با كدامين فريب خود را به ورطه‌ي نابودي افكندم؟

اي مولاي من!

بر من رحمت آور كه به صورت بر زمين افتاده‌ام و از راه لغزيده‌ام.

به حِلم خود از ناداني‌ام درگذر،

و به احسان خود از بدكرداري‌ام،

كه به گناه خود اقرار دارم

و به خطاي خود معترفم.

اينك اين دست من و اين سَرِ من كه براي قصاص از خود آن را با فروتني تسليم كرده‌ام.

بر پيري‌ام و پايان گرفتنِ روزگارم و نزديك شدنِ مرگم و ناتواني و درويشي و بيچارگي‌ام رحمت آور.

مولاي من!

به من رحم كن آن گاه كه پايم از دنیا بريده شود،

و يادم از خاطر آفريدگان برود،

و همچون كسي كه يكباره از ياد رفته است، به جمع فراموشان درآيم.

مولاي من!

آن گاه كه چهره و حالتم دگرگون شود

و جسمم بپوسد و اندامم پاره گردد

و بندبند وجودم از هم بگسلد،

بر من رحمت آور، كه واي بر غفلت من از آنچه در پيش رو دارم.

مولاي من!

در آن روز كه از گور خود به درآيم و زنده شوم، به من رحم كن،

و در آن روز جاي ايستادنِ مرا براي حساب در ميان دوستدارانت قرار ده،

و چنان كن كه با دوستانت به سوي ميزان روانه شوم

و در سايه‌ي قربِ تو منزل گزينم،

اي پروردگار هستي‌ها.

.

دعای پنجاه و سوم

صحیفه سجادیه

.

موسسه فرهنگی موعود

نيايش آن حضرت در اصرار ورزيدن بر دعا

اوصاف خداوند

اي خدايي كه نه در زمين چيزي از تو پوشيده مي‌ماند و نه در آسمان،

و چگونه چيزي كه خود آن را آفريده‌اي، از تو پنهان تواند بود اي معبود من؟

يا چگونه چيزي را كه خود پديد آورده‌اي، شماره نتواني كرد؟

يا چگونه چيزي كه تدبير كارش به دست توست، از چشمت پنهان شود؟

يا چگونه مي‌تواند از تو بگريزد كسي كه بي‌رزق و روزيِ تو زنده نخواهد بود؟

و يا چگونه از بندِ اراده‌ات رهايي يابد آن كس كه جز در قلمروِ فرمانروايي‌ات راهي برايش نيست.

پاك و منزّهي تو،

از آفريدگانِ تو آن كس كه بيش‌تر تو را بشناسد، از تو بيش‌تر مي‌ترسد،

و آن كس كه طاعتش بيش از ديگران باشد، فروتني‌اش در پيشگاه تو بيش‌تر خواهد بود،

و خوارترينِ آنان كسي است كه روزي‌اش را تو مي‌دهي، ولي او ديگري را پرستش مي‌كند.

پاك و منزّهي تو،

آن كس كه به تو شك مي‌ورزد و فرستادگانت را دروغ مي‌پندارد، از پادشاهي‌ات نتواند كاست.

آن كس كه حكم تو را بر نمي‌تابد، نتوان از فرمان تو سرپيچد،

و آن كسي كه قدرتت را منكر مي‌شود، خود را از سلطه‌ي تو باز نتواند داشت،

و آن كس كه جز تو را مي‌پرستد، از دست تو راه گريزش نيست،

و آن كس كه ديدار تو را خوش ندارد، در دنيا جاودان نخواهد زيست.

پاك و منزّهي تو،

و چه بلند است مرتبه‌ات،

و چه غالب است قدرتت،

و چه سخت است نيرويت،

و چه نافذ است فرمانت.

پاك و منزّهي تو،

مرگ را براي همه‌ي آفريدگانت مقدّر كرده‌اي؛

چه آنان كه تو را به يكتايي مي‌پرستد و چه آنان كه نمي‌پرستند.

همگان چشنده‌ي طعم مرگ هستند، و همه رهسپار كوي تواَند.

نامت بلند و فرخنده است.

جز تو هيچ خدايي نيست. كتايي و انباز نداري.

به تو ايمان آوردم، و فرستادگانت را تصديق كردم،

و كتابت را پذيرفتم، و به هر معبودي جز تو كافر گرديدم،

و از هر كه غير تو را پرستيد، بيزار شدم.

آفت های راه کمال

خدايا!

روز و شبم را در حالي سپري مي‌كنم كه كار نيك خود را اندك مي‌بينم،

و به گناه خود معترفم، و به خطاي خود اقرار دارم.

من چون بر خويشتن ستم كرده‌ام، ذليل و خوارم.

كردار من مرا به نابودي افكنده،

و هواي نَفسِ من تباهم گردانيده،

و شهوات مرا از خوبي‌ها بي‌بهره ساخته است.

اي مولاي من!

از تو درخواست مي‌كنم؛

چونان كسي كه آرزوهاي دراز او را به كارِ بيهوده سرگرم نموده،

و جسمش به سبب تن درستي به غفلت افتاده،

و قلبش به افزونيِ نعمت فريفته گرديده،

و كم‌تر به فرجام كار خود مي‌انديشد؛

چونان كسي كه آرزوها بر او چيره شده،

و خواهش نَفس به فتنه‌اش دچار كرده،

و دنيا تما موجودش را به تصرّف درآورده،

و مرگ بر او سايه افكنده است؛

چونان كسي كه گناهان خود را بسيار مي‌بيند و به خطاي خود معترف است؛

چونان كسي كه نه جز تو پروردگاري دارد و نه جز تو سرپرستي مي‌شناسد.

كسي او را از خشم تو نمي‌رهانَد،

و او هرگز پناهگاهي نمي‌يابد كه از تو بدان پناه برد، مگر آنگاه كه به درگاه تو پناه آورَد.

معبود من!

از تو مي‌خواهم كه به حقِ خود كه بر همه‌ي آفريدگانت لازم گردانده‌اي،

و به نام بزرگ خود كه به پيامبرت فروده‌اي با آن به تسبيح تو پردازد،

و به بزرگيِ ذات بزرگوارت كه نه كهنگي مي‌پذيرد، نه دگرگون مي‌شود،

نه تغيير حالت مي‌دهد و نه از ميان مي‌رود،

بر محمد و خاندان محمد درود فرستي

و مرا با عبادت خود از هر چيز بي‌نياز كني،

و با ترس از خود، محبت دنيا را از دلم بزدايي،

و به رحمت خود مرا با دستي پر از كرامت باز گرداني

تنها

زيرا من تنها به سوي تو مي‌گريزم،

و تنها از تو مي‌ترسم،

و تنها از تو فريادرسي مي‌خواهم،

و تنها به تو اميدوارم،

و تنها تو را مي‌خوانم،

و تنها به درگاه تو پناه مي‌آورم،

و اعتمادم تنها به توست،

و تنها از تو ياري مي‌جويم،

و تنها به تو ايمان دارم،

و تنها بر تو توكل مي‌كنم،

اتكاي من تنها به جود و بخشش توست.

 .

دعای پنجاه و یکم

صحیفه سجادیه

.

موسسه فرهنگی موعود