از نشانه های امام بودن

عبدالله بن سلیمان گوید: از امام صادق علیه السلام راجع به امام پرسیدم که آیا کار به او واگذار شده است چنانکه به سلیمان بن داوود واگذار شده بود؟

فرمود: آری، و دلیلش این است که: مردی از امام مساله ای پرسید آن حضرت جوابش گفت سپس دیگری همان مساله را پرسید و او جوابی بر خلاف جواب اول گفت باز دیگری همان مساله را پرسید و او جوابی برخلاف آن دو جواب گفت سپس فرمود:  این است بخشش ما منت گذار یا ببخش بدون حساب.( 39 سوره 38)

من عرض کردم: اصلحک الله، امام که این جواب را که گوید آنها را میشناسد.

فرمود: سبحان الله! مگر نمیشنوی که خدا می فرماید: «در اینها نشانه هائی است برای باریک بینان» 75 سوره15. و انها ائمه هستند و آن در راهی پابرجاست» که هیچ گاه از ان خارج نشوند.

سپس به من فرمود: آری امام زمانی که مردی را ببیند او را میشناسد و رنگش را میشناسد و اگر سخن او را از پشت سر دیوار هم بشنود او را و شخصیتش را میشناسد همانا خدا می فرماید: « از جمله آیات خدا آفرینش آسمانها و زمین و اختلاف زبانها و رنگهای شماست. همانا در این اختلاف بای جهانیان نشانه هادی است 21 سوره 30 . و آنها دانشمندان (ائمه علیهم السلام) هستند پس امام هر امری را که بشنود و به زبان آید، می فهمد چه آنکه گویند تها نجات یا هلاک باشد. از این جهت است که به مردم آنگونه پاسخ می دهد.

.

اصول کافی،ج2

ترجمه مصطفوی

ولایت حضرت امیر در تمام کتب آسمانی

حضرت ابوالحسن علیه السلام فرمود:

ولایت علی علیه السلام را در تمام کتب پیغمبران نوشته شده است و خدا هیچ پیغمبری را مبعوث نسازد جز به نبوت محمد صلی الله علیه و آله و وصیت علی علیه السلام.

.

اصول کافی، ج2

ترجمه مصطفویان

عالم ذر و محبت ما به اهل بیت (علیهم السلام)

روایت اول)

بکیر بن اعین گوید: امام باقر علیه السلام می فرمود: خدا از شیعیان ما پیمان ولایت گرفت در حالیکه مانند موران ریز بودند همان روزی که از ذره ها پیمان گرفت و نیز به ربوبیت خود و نبوت محمد صلی الله علیه و آله اقرار گرفت.

روایت دوم)

ابوحمزه گوید: شنیدم امام باقر علیه السلام می فرمود: همانا علی علیه السلام دریست که خدا آن را گشوده هر که از آن در وارد شود مومن است و هر که از آن در خارج شود کافر است و هرکس نه داخل شود و نه خارج شود در زمره کسانی است که خداوند متعال درباره ایشان فرموده است: من درباره آنها به خواست خود رفتار کنم. (به بهشت یا دوزخ برده شود)

و می فرمود: خدا از شیعیان ما آنگاه که در عالم ذر بودند به ولایت ما پیمان گرفت روزی که از همه در عالم ذر پیمان گرفت و نیز به ربوبیت خود و نبوت محمد صلی الله علیه و آله پیمان گرفت و خدای عز و جل امتش را که مانند سایه ها بودند (روح بدون پیکر یا با پیکر مثالی) به محمد صلی الله علیه و آله در گل ارائه ارائه فرمود و آنها را از گلی آفرید که آدم را از آن آفرید و خدا ارواح شیعیان ما را دو هزار سال پیش از بدنهایشان آفرید و ایشان را بر پیغمیر صلی الله علیه و آله عرضه داشت. حضرت آنها را شناخت و علی هم آنها را شناخت و ما آنها را از سیاق گفتار میشناسیم.

شرح: توضیح و تفسیر دو هزار سال تقدم خلقت روح بر بدن دانشمندان مطالب گفته اند مبنی بر حدس و گمان پس ارجاع علم آن را به خدا و رسول و اوصیائش اولی به نظر می رسد.

روایت سوم)

عقبه گوید: امام باقر علیه السلام فرمود: خدا مخلوق را آفرید، و هر مخلوقی را که دوست می داشت از ماده ای که دوست داشت آفرید و آنچه را دوست داشت از گل بهشت آفرید و هر مخلوقی را که دوست نداشت از ماده ای که دوست نداشت آفرید و آنچه را دوست نداشت از گل دوزخ آفرید سپس آنها را در سایه ای مبعوث کرد.

من عرض کردم: سایه چیست؟

فرمود: نمی بینی که سایه خودت در برابر خورشید چیزی هست و چیزی نیست ( یعنی چیزی یست که از خود شخصیت و استقلال ندارد و این تنظیری است برای عالم مثال یا عالم ارواح یا عالم ذر) سپس خدا پیغمبران را در میان آنها مبعوث ساخت تا ایشان را به اقرار به خدا دعوت کنند این است که خدا فرمود: « و اگر از آنها بپرسی کی خلقشان کرده خواهند گفت: خدا 87-سوره43»

سپس خدا ایشان را به اقرار نسبت به پیغمبران دعوت کرد برخی اقرار و برخی انکار نمودند آنگاه به ولایت ما دعوتشان کرد به خدا کسی بدان اقرار کرد که خدایش دوست میداشت و انکه را دشمن داشت انکار کرد این است گفتار خدا : « به آنچه از پیش (در عالم ذر) تکذیب کرده اند ایمان نخواهند آورد 74سوره 10) سپس امام باقر علیه السلام فرمود: تکذیب آنها در آنجا (عالم ذر) بود.

شرح: علامه مجلسی گوید: عقیده محدثین این است که چون خدا نیکی و بدی کردار و عقیده بندگانش را می دانست نیکان را از گل بهشت آفرید و بدان را از گل جهنم تا هرکدام از آن دو دسته به لیاقت و سزاواری خود برسند بنابراین کردار و رفتار آنها سبب شد که آنگونه خلق شوند نه انکه برعکس باشد(تا جبر لازم آید)

.

اصول کافی، ج2

ترجمه مصطفوی

اجازه سخن به اهل بیت(علیهم السلام) در روز قیامت

عرض کردم:« روزی که روح و فرشتگان صف کشیده سخن نگویند… تا آخر آیه 38 سوره 78-که فرماید: مگر کسیکه خدا به و اجازه دهد و او درست گوید»

امام ابوالحسن علیه السلام فرمود: به خدا ما هستیم که روز قیامت اجازه داریم و درست گوئیم.

عرض کردم: آنگاه که گوئید، چه خواهید گفت؟

فرمود: بزرگی پروردگار خود گوئیم و بر پیغمبر خود درود فرستیم و از شیعیان خود شفاعت کنیم و پروردگار ما را رد نکند.

.

اصول کافی، ج2

ترجمه مصطفوی

و لو کره الکافرین …

محمد بن فضیل  گوید: از حضرت ابوالحسن علیه السلام راجع به قول خدای عزّوجلّ « می خواهند با پف دهانشان نور خدا را خاموش کنند» 8سوره 61 پرسیدم.

فرمود: یعنی می خواهند ولایت امیر المومنین علیه السلام را با پف دهانشان خاموش کنند.

عرض کردم: « خدا تمام کننده نور خود است.»

فرمود: خدا تمام کننده امامت است. به دلیل قول خدای عزّوجلّ« کسانیکه به خدا و رسولش و نوری که فرو فرستاده ایم ایمان آورند_8سوره64- پس نور همان امام است.

عرض کردم:« اوست خدائی که که رسول خود را به هدایت و دین حق فرستاده است-9سوره64-

فرمود: یعنی اوست که رسولش را به ولایت وصیش امر کرد و ولایت همان دین حقّ است.

عرض کردم:« تا  آن را بر هر دینی غالب کند:»

فرمود: یعنی آن را در زمان قیام قائم بر همه دین ها غلبه دهد. خدا می فرماید: « و خدا تمام کننده نور خود است» یعین ولایت قائم…«اگرچه کافران (به ولایت علی علیه السلام) را نخواهند.

عرض کردم این تنزیل است؟

فرمود: آری! این حرف تنزیل است و اما غیر آن تاویل است.

شرح: یعنی جمله «والله متمّ نوره و لو کره الکافرون» حرفی است که از طرف خدا نازل شده است و امّا آنچه من می گویم یعنی جمله «ولایه القائم» و جمله «بولایه علی» تاویل است و مجلسی گوید: یعنی این دو جمله هم تنزیل است و ممکن است مقصود این باشد که اینها تفسیر در زمان تنزیل است. (یعنی جبرئیل علیه السلام آنچه را در قرآن موجود است آورده ولی همان جا برای من تفسیر کرد که مقصود ولایت قائم و ولایت علی است.)

.

اصول کافی، ج2

ترجمه مصطفوی

دوستی امیر المومنین

عرض کردم : خدا فرماید: «کسانیکه ایمان آورده و کارهای شایسته کردند خدای رحمان برای آنها محبتی قرار خواهد داد.»

امام صادق علیه السلام فرمود: آن محبتی که خدای تعالی می فرماید: دوستی امیر المومنین علیه السلام است.

.

اصول کافی، ج2

ترجمه مصطفوی