مجموعه روایات درباره حسن ظن به خدای عزوجلّ

روایت اول)

 رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: خدای تبارک و تعالی فرماید: آنها که برای ثواب من عمل می کنند نباید به اعمالی که انجام می دهند تکیه کنند زیرا ایشان اگر در تمام عمر خویش کوشش کنند و در راه عبادتم خود را به زحمت اندازند باز مقصر باشند و در عبادت خود به کنه بندگیم نرسند نسبت به آنچه از من طلب می کنند که کرامت و نعمت در بهشت و رفعت بدرجات عالی در جوارم باشد ولی تنها به رحمتم باید اعتماد کنند و به فضلم امیدوار باشند و به حسن ظن به من اطمینان کنند. آنگاه است که رحمتم ایشان را دریابد و رضوانم به آنها برسد وو آمرزشم بر آنها لباس گذشت پوشاند زیرا من خدای رحمان و رحیمم و به این نام نامیده شده ام.

روایت دوم)

امام باقر علیه السلام فرمود: در کتاب علی علیه السلام دیدیم که رسول خدا صلی الله علیه و آله بالای منبر خویش فرموده: سوگند به خدائی که جز او شایسته پرستشی نیست. به هیچ مومنی هرگز خیر دنیا و آخرت داده نشد جز به سبب خوشبینی اش به خدا و امیدواریش به او و حسن خلقش و باز ایستادن از غیبت مومنین.

و به خدائی که جز او شایان پرستشی نیست خدا هیچ مومنی را بعد از توبه و استغفار عذاب نکند مگر به سبب بدگمانی اش به خدا و کوتاهی کردن نسبت به امیدواری به او و بدخلقی اش و غیبت نمودنش مومنین را.

و به خدائی که جز او شایان پرستشی نیست. گمان هیچ بنده ایی نسبت به خدا نیکو نشود جز اینکه خدا همراه گمان بنده مومن خود باشد؛ زیرا خدا کریم است و همه خیرات به دست اوست. او حیا می کند از اینکه بنده مومنش به او گمان نیک برد و او خلاف گمان و امید بنده رفتار کند. پس به خدا خوش بین باشی و به سویش رغبت کنید.

روایت سوم)

امام رضا علیه السلام فرمود: به خدا خوش بین باشید؛ زیرا خدای عزّوجلّ می فرماید: من نزد گمان بنده مومن خویشم. اگر گمان او خوب است رفتار من خوب و اگر گمان او بد است رفتار من هم بد باشد.

روایت چهارم)

سفیان بن عُیینه گوید: شنیدم امام صادق علیه السلام فرمود: حسن ظنّ به خدا این است که به غیر خدا امیدوار نباشی و جز از گناهت نترسی.

.

اصول کافی ج3

ترجمه مصطفوی