جایگاه اهل البیت از منظر امام علی

نَحْنُ النُّمْرُقَةُ الْوُسْطَى

[الَّتِي يَلْحَقُ بِهَا التَّالِي]،

بِهَا يَلْحَقُ التَّالِي

وَ إِلَيْهَا يَرْجِعُ الْغَالِي.

ما تكيه گاه ميانه ايم،

عقب ماندگان به ما مى رسند،

و پيش تاختگان به ما باز مى گردند.

.

حکمت 109

نهج البلاغه

.

موسه اهل البیت

ستاد احیا فرهنگ مهدویت

(در سال 35 هجرى وقتى عثمان محاصره شد، ابن عباس را فرستاد كه على عليه السّلام در مدينه نباشد و به باغات ينبع «محلّى در اطراف مدينه» برود، كه مردم به نام او شعار ندهند، امام رفت. وقتى احتياج شديد به يارى داشت پيغام داد و امام به مدينه برگشت. دوباره ابن عباس را فرستاد كه على عليه السّلام از مدينه خارج شود، امام فرمود:

رفتار عثمان با امام علی از زبان امام علی 

اى پسر عبّاس عثمان جز اين نمى خواهد كه مرا سرگردان نگهدارد،

گاهى بروم، و زمانى برگردم.

يك بار پيغام فرستاد از مدينه خارج شوم،

دوباره خبر داد كه باز گردم.

هم اكنون تو را فرستاده كه از شهر خارج شوم.

به خدا سوگند، آنقدر از او دفاع كردم كه ترسيدم گناهكار باشم.

.

خطبه 240

نهج البلاغه

.

موسسه اهل البیت

علی از زبان علی (از هجرت و پيوستن به پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم سخن مى گويد).

فَجَعَلْتُ أَتْبَعُ مَأْخَذَ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله)، فَأَطَأُ ذِكْرَهُ حَتَّى انْتَهَيْتُ إِلَى الْعَرَجِ [الْعَرْجِ].

خود را در راهى قرار دادم كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم رفته بود،

و همه جا از او پرسيدم تا به سرزمين «عرج» رسيدم.

(سید رضی می گوید: جمله «فأطأ ذكره» (در همه جا از او مى پرسيدم) يكى از سخنانى است كه در اوج فصاحت قرار دارد، يعنى خبر حركت پيامبر صلّى اللّه عليه و آله از ابتداء حركت تا پايان به من مى رسيد، كه امام اين معنا را با كناية آورده است).

.

خطبه 236

نهج البلاغه

.

موسسه اهل البیت

علی از زبان علی (شکوه از ماجرای خلافت)

خدايا!

براى پيروزى بر قريش و يارانشان از تو كمك مى خواهم،

كه پيوند خويشاوندى مرا بريدند،

و كار مرا دگرگون كردند،

و همگى براى مبارزه با من در حقّى كه از همه آنان سزاوارترم، متّحد گرديدند

و گفتند: «حق را اگر توانى بگير، و يا اگر تو را از حق محروم دارند، يا با غم و اندوه صبر كن، و يا با حسرت بمير».

به اطرافم نگريستم

ديدم كه نه ياورى دارم، و نه كسى از من دفاع و حمايت مى كند،

جز خانواده ام كه مايل نبودم جانشان به خطر افتد.

پس خار در چشم فرو رفته، ديده بر هم نهادم،

و با گلوى استخوان در آن گير كرده، جام تلخ را جرعه جرعه نوشيدم،

و در فرو خوردن خشم در امرى كه تلخ تر از گياه حنظل،

و دردناك تر از فرو رفتن تيزى شمشير در دل بود، شكيبايى كردم.

 .

خطبه 217

نهج البلاغه

.

موسسه اهل البیت

(در سال 38 هجرى در آستانه جنگ نهروان امام فردى را فرستاد تا گروهى از كوفيان كه قصد ملحق شدن به لشكر خوارج را داشتند و ترسناك بودند بپايد،

از او پرسيد «ايمن شدند و بر جاى ماندند يا ترسيدند و فرار كردند؟،

مرد گفت «ترسيدند و به خوارج پيوستند»

فرمود: از رحمت خدا دور باشند چونان قوم ثمود.

آگاه باشيد!

اگر نيزه ها به سوى آنان راست شود

و شمشيرها بر سرشان فرود آيد،

از گذشته خود پشيمان خواهند شد.

امروز شيطان آنها را به تفرقه دعوت كرد،

و فردا از آنها بيزارى مى جويد،

و از آنها كنار خواهد كشيد.

همين ننگ آنان را كافى است كه از هدايت گريختند

و در گمراهى و كورى فرو رفتند،

راه حق را بستند،

و در حيرت و سرگردانى ماندند.

.

خطبه 181

نهج البلاغه

.

موسسه اهل البیت

در سال 36 هجرى در شهر مدينه آن گاه كه از امام خواستند طلحه و زبير را تعقيب نكند، فرمود.

آگاهى و مظلوميّت امام عليه السّلام:

به خدا سوگند!

از آگاهى لازمى برخوردارم و هرگز غافلگير نمی ‏شوم، كه دشمنان ناگهان مرا محاصره كنند و با نيرنگ دستگيرم نمايند. من همواره با يارى انسان حق طلب، بر سر آن كس مى ‏كوبم كه از حق روى گردان است، و با يارى فرمانبر مطيع، نافرمان اهل ترديد را درهم مى‏ شكنم، تا آن روز كه دوران زندگانى من به سر آيد.

پس سوگند به خدا!

من همواره از حق خويش محروم ماندم، و از هنگام وفات پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم تا امروز حق مرا از من باز داشته و به ديگرى اختصاص دادند.

خطبه6

نهج البلاغه

.

.

علی از زبان علی

من همواره منتظر سرانجام حيله گرى شما مردم بصره بودم، و نشانه هاى فريب خوردگى را در شما مى نگريستم. تظاهر به ديندارى شما، پرده اى ميان ما كشيد ولى من با صفاى باطن درون شما را مى خواندم.

من براى وا داشتن شما به راه هاى حق، كه در ميان جادّه هاى گمراه كننده بود، به پاخاستم در حالى كه سر گردان بوديد و راهنمايى نداشتيد تشنه كام هر چه زمين را مى كنديد قطره آبى نمى يافتيد.

امروز زبان بسته را به سخن مى آورم. دور باد رأى كسى كه با من مخالفت كند.

از روزى كه حق به من نشان داده شد، هرگز در آن شك و ترديد نكردم. كناره گيرى من چونان حضرت موسى عليه السّلام برابر ساحران است كه بر خويش بيمناك نبود، ترس او براى اين بود كه مبادا جاهلان پيروز شده و دولت گمراهان حاكم گردد. امروز ما و شما بر سر دو راهى حق و باطل قرار داريم، آن كس كه به وجود آب اطمينان دارد، تشنه نمى ماند.

خطبه4

نهج البلاغه

.

.

سایت اهل البیت

نامه امام علی علیه السلام به منذر بن جارود عبدی که در قسمتی از آنچه امام او را بر آن ولایت داده بود، خیانت کرد

دنیا و آخرت

اما بعد!

درستکاری پدرت مرا فریفت ( و به تو خوشبین کرد) و پنداشتم که تو از روش او پیروی می کنی و راه او را می روی. ولی آن گونه که به من خبر رسیده از پیروی هوای نفس دست نمی کشی و اندوخته ای برای آخرتت نمی گذاری به بهای ویران ساختن آخرتت دنیای خود را آباد می کنی و به بهای جدا شدن از دینت به دودمانت می پیوندی.

اگر آنچه از تو برایم گزارش شده درست باشد شتر خانواده ی تو و بند کفشت از تو بهتر است!

کسی با صفات تو شایسته ی آن نیست که مرزی توسط او بسته شود یا فرمانی به دست او اجرا گردد یا مقامش بالا رود یا در امانتی شریک شود و یا کسی از خیانت او ایمن باشد. هنگامی که نامه ام به دستت می رسد به نزد من آی، ان شاء الله

نکته؛ سید رضی: این منذر کسی است که امیر المومنان علیه السلام درباره ش فرمود: ” از روی خودپسندی پیوسته به چپ و راست خود نگاه می کند و در دو بُرد گران قیمت خود می خرامد و کفش هایش را فوت می کند که گرد و خاک را از آن بزداید.”

.

.

نامه 71

نهج البلاغه

.

.

عهد نامه امام علی علیه السلام در میان قبیله ربیعه و مردم یمن

قرآن

این پیمانی است که مردم یمن  از شهرنشین و بادیه نشین و ربیعه از شهرنشیین و بادیه نشین اش  بر آن توافق دارند که از کتاب خدا پیروی کنند، مردم را به آن دعوت نمایند و به پذیرفتن آن دستورشان دهند و هرکس را که به قرآن دعوت کند و به آن فرمان دهد اجابت نمایند و بر این هیچ مزدی نگیرند و به جایگزین آن رضایت ندهند. در برابر کسی که با این پیمان مخالفت کند و آن را واگذارد ، متحد و یار یکدیگر و یک صدا باشند .

وفای به عهد

پیمان خود را به سبب سرزنش یا خشم کسی یا خوار ساختن و دشنام دادن گروهی به گروه دیگر نشکنند.       

حاضر و غائب ، کم خرد و دانا ، بردبار و جاهل همه بر این پیمان شهادت دادند {و به آن متعهد شدند} عهد و پیمان خدا بدین وسیله بر عهده ی ایشان است. “قطعا از پیمان خدا پرسش خواهد شد.” این عهد نامه را علی بن ابی طالب نوشت.

.

. 

نامه 74

نهج البلاغه

.

.

? حارث بن مغیره گوید؛ شنیدم امام صادق( علیه السلام) می فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود:
ما نسبت به امر و فهم و حلال و حرام در یک روش هستیم اما پیغمبر صلی الله علیه و آله و علی فضیلت خود را دارند.

?حضرت ابوالحسن علیه السلام فرمود:
ما خانواده در علم و شجاعت برابریم و در بخشیدن (علم و مال به مردم) به هر اندازه که دستور داریم، می بخشیم.
.
.
اصول کافی
ج2
.
.